Filmy Norwegia

W wyniku wieloletniej eksploatacji złóż ropy naftowej dno Morza Północnego pęka i zapada się, ropa i gaz przedostają się do wody, platformy wiertnicze przewracają się jedna po drugiej, jak klocki domina, rusza zmasowana akcja ratownicza. Największa katastrofa w historii wisi na włosku.

Anne (Léa Drucker), znana prawniczka, żyje w zgodzie ze swoim mężem Pierrem (Olivier Rabourdin) i ich 6- i 7-letnimi córkami. Pewnego dnia wprowadza się do nich 17-letni Théo (Samuel Kircher), syn Pierre'a z poprzedniego małżeństwa. Niedługo potem oznajmia ojcu, że ma romans z Anną. Ona zaprzecza.

Przewrotna satyra na współczesne czasy w doborowej obsadzie. Młody mężczyzna dochodzi do wniosku, że jego życie byłoby lepsze, piękniejsze i wspaniałe, gdyby… się skurczył.

Początek studiów w Oslo to dla Thelmy (Eili Harboe) początek nowego życia. Młoda kobieta nie tylko musi stawić czoła miłości, lecz także gwałtownym emocjom, których sama nie potrafi nazwać, a wręcz woli ich nie dostrzegać. Czy po tym, jak zawładną życiem jej i jej otoczenia, Thelma stawi czoła pytaniom o własną tożsamość?

Turo ma 25 lat i mieszka w małej wiosce na północy Finlandii. Jego jedyną pasją jest śpiew w metalowym zespole Impaled Rektum. Panowie grają razem od 12 lat i nigdy nie dobrnęli do zagrania koncertu. Pewnego dnia odwiedza ich szef wielkiego metalowego festiwalu z Norwegii. Członkowie zespołu podejmują decyzję – teraz albo nigdy. Kradną furgonetkę, zabierają perkusistę ze szpitala psychiatrycznego i ruszają na festiwal. Zanim jednak dojdzie do pierwszego w ich życiu występu przed publicznością czekają ich przygody z fińską policją, norweską armią i osławioną jednostką „Delta”. Szalona komedia o zespole, który jest prawdopodobnie jednym z ostatnich bastionów szczerej, bezkompromisowej miłości do muzyki metalowej w Finlandii.

Pewnego lata czwórka dzieci odkrywa w sobie niesamowite moce i bawi się w testowanie ich, z dala od wzroku dorosłych. Ale to, co wydawało się dziecinną zabawą, stopniowo przybiera niepokojący obrót i zaczynają się dziać dziwne rzeczy...

Zapomnijcie o problemach bohaterów Joachima Triera. To w nowym filmie Kristoffera Borgliego spotkacie dwoje spośród najgorszych ludzi na świecie: Thomas jest pretensjonalnym artystą tworzącym instalacje z kradzionych mebli (przy okazji kradnie też inne rzeczy, np. najdroższe wino z restauracji); jego dziewczyna Signe pracuje zaś jako baristka i marzy, by ktoś ją dostrzegł. Oboje są znudzeni życiem i sobą nawzajem, ich rozmowy często zamieniają się w wymianę drobnych złośliwości. Nagle coś jednak się zmienia. Gdy Thomas odnosi sukces, Signe decyduje się wreszcie wyjść z jego cienia. Udawanie alergii na orzechy okazuje się niezbyt skutecznym pomysłem, więc dziewczyna sięga po znacznie bardziej radykalne środki.

Astronautka, degustatorka piwa, strażniczka leśna, a może autorka poczytnych komiksów? Ostatnią rzeczą, jaką można by zarzucić głównej bohaterce filmu imieniem Rakel (w tej roli wschodząca gwiazda skandynawskiego kina Kristine Kujath Thorp), jest brak pomysłu na siebie. Na długiej liście planów z pewnością nie ma jednak zajścia w ciążę. A już na pewno nie teraz. Zwłaszcza że dziewczyna wcale nie jest pewna, kto jest ojcem dziecka. Młoda kobieta stoi przed nie lada dylematem, bo o „problemie” dowiaduje się w szóstym miesiącu ciąży, gdy na jej usunięcie jest już za późno. Tymczasem tytułowe ninjababy co rusz daje o sobie znać. Nie tylko za sprawą rosnącego brzucha bohaterki, ale stając się też naczelnym komentatorem życiowych wyborów Rakel. Złośliwym, do bólu szczerym, ale przede wszystkim niezwykle zabawnym.

Dwadzieścia lat temu, tego samego dnia, przychodzą na świat dwie dziewczynki: Weronika w Krakowie i Véronique w Paryżu. Ich losy stanowią wariację na ten sam temat: miłości, twórczości i choroby. "Krakowska" Weronika porzuca swojego chłopaka i rozpoczyna karierę śpiewaczą, którą raptownie przerywa śmierć. "Paryska" - niejako ucząc się na jej błędach - rezygnuje ze śpiewu i zakochuje się.

Dwaj domokrążni sprzedawcy, Sam i Jonathan, jak współcześni Don Kichot i Sancho Pansa zabierają widza na wędrówkę przez kalejdoskop ludzkich losów. Podróż ta pokazuje piękno jednych chwil, błahość innych, humor i tragedię, które tkwią w ludziach, wielkość człowieczeństwa i jego kruchość. Tytuł nawiązuje do ptaków z obrazu Breugla „Myśliwi na śniegu”, które z wysoka obserwują świat i wydają się myśleć: „Kim są ludzie? Za czym tak gonią?”. Podobnie jak inne obrazy tego reżysera film stanowi łańcuch epizodów, mających kulminacje w absurdalnych wizjach, pełnych zarazem czarnego humoru, jak i tragizmu.